Próba dożylnego obciążenia glukozą

Polega ona na szybkim dożylnym wstrzyknięciu (w ciągu 1—2 min) 50% roztworu glukozy, w dawce 0,33 g tego cukru na kg masy ciała (nie więcej jednak niż 25 g), i pa oznaczeniu glikemii co 10 min przez okres 1 h. Na skali półlogarytmicznej wartości glikemii układają się wówczas wzdłuż prostej, której kąt nachylenia jest miarą przenikania i zużytkowania glukozy w tkankach. Współczynnik K określa pośrednio działanie insuliny in vivo. W pierwotnym założeniu miał on być wykładnikiem działania hormonu znajdującego się w tkankach. Później jednak okazało się, że w następstwie szybkiego dożylnego wstrzyknięcia glukozy już w ciągu pierwszych minut dochodzi do zwiększenia sekrecji insuliny, tak że ostatecznie szybkość znikania glukozy z krwi zależy nie tylko od pierwotnej zawartości insuliny w tkankach, lecz także od przyrostu jej wydzielania spowodowanego gwałtownym wzrostem glikemii. Wykonując obecnie próbę szybkiego dożylnego obciążenia glukozą, najczęściej równocześnie oznacza się zawartość peptydów wydzielanych przez komórki B. Próba szybkiego dożylnego obciążenia glukozą jest dobrze powtarzalna, także wówczas, gdy przeprowadza się ją w krótkim odstępie czasu. Jeżeli wykonać ją dwukrotnie, z tym że drugie dożylne wstrzyknięcie glukozy poprzedza doustne spożycie testowej dawki tego cukru, dożylne wstrzyknięcie tolbutamidu lub insuliny, wówczas przyrost współczynnika K (wartość A K) pozwala dokładniej określić czynność wydzielniczą komórek B oraz obwodowe działanie insuliny endo- i egzogennej.