Wpływ pochodnych sulfonyłomocznika na wątrobę

Dowodem tego wpływu jest zwiększenie zawartości glikogenu w wątrobie, który’obserwuje się stale u zwierząt i u ludzi otrzymujących te leki. Uważa się, że jest to raczej następstwem zwiększonego pobierania przez wątrobę glukozy i syntezy glikogenu aniżeli zahamowania rozpadu tego wielocukru. To działanie pochodnych sulfonylomocznika występuje jedynie in vivo, natomiast związki te nie wywierają bezpośredniego wpływu na syntezę glikogenu w wątrobie in vitio. Najbardziej przekonywający jest pogląd, że gromadzenie się glikogenu w wątrobie podczas stosowania pochodnych sulfonyłomocznika jest następstwem zwiększonego wydzielania insuliny do krwi żyły wrotnej i bezpośredniego jej wpływu na przemianę węglowodanów w tym narządzie.W badaniach doświadczalnych wykazano jednak, że insulina może powodować znaczniejszy przyrost zawartości glikogenu w wątrobie, jeżeli równocześnie z tym hormonem podaje się dużą ilość glukozy, co chroni zwierzęta przed hipoglikemią i wtórną hiperglikemią (a tym samym i rozpadem glikogenu wątrobowego. Niektórzy autorzy przypuszczają, że gromadzenie się glikogenu w wątrobie może być skutkiem hamowania przez pochodne sulfonyłomocznika wydzielania glukagonu przez komórki A wysp trzustkowych. Doniesiono bowiem o zmniejszeniu wydzielania tego hormonu po podaniu tych leków, jednak w późniejszych badaniach nie potwierdzono tego zjawiska. Biorąc pod uwagę, te, jak i dawniejsze wyniki badań, w których nie stwierdzono zmian zawartości glukagonu w wyciągach trzustki zwierząt, które otrzymywały karbutamid, nie wydaje się prawdopodobne, aby zmniejszenie sekrecji glukagonu odgrywało znaczącą rolę w działaniu hipogłikemizującym omawianych leków i ich wpływie na gromadzenie się glikogenu w wątrobie. W badaniach in vitio stwierdzono, że pochodne sulfonylopiocznika wywierają bliżej jeszcze nie poznane, bezpośrednie działanie na komórki wątrobowe (hamowanie lipolizy wątrobowej i ketogenezy, hamowanie resyntezy glukozy, hamowanie proteolizy, zaś w dużych stężeniach hamowanie syntezy białka), jednak jest sprawą wątpliwą, aby miało to jakieś znaczenie w przeciwcukrzycowym działaniu tych związków.