Przeciwwskazaniem do doustnego leczenia pochodnymi sulfonylomocznika jest cukrzyca typu 1, cukrzyca chwiejna, najczęściej także cukrzyca typu 3, a w szczególności cukrzyce wtórne po usunięciu trzustki lub w chorobach tego gruczołu, w hemochromatozie, w wyspiaku wydzielającym glukagon, w akromegalii, chorobie Cushinga, w gruczolaku chromochłonnym rdzenia nadnerczy. Leki te są nieskuteczne i przeciwwskazane również w niektórych postaciach lub okresach cukrzycy typu 2: w razie dużego zapotrzebowania na insulinę, w cukrzycy niewyrównanej, we wszystkich przypadkach kwasicy ketonowej, stanach przedśpiączkowych i śpiączkach cukrzycowych. Przeciwwskazaniem do stosowania pochodnych sulfonylomocznika jest także cukrzyca w ciąży ze względu na przechodzenie tych związków przez barierę łożyskową i ryzyko uszkodzenia płodu. W praktyce lekarz rzadko staje przed tym zagadnieniem, ponieważ z reguły chodzi wówczas o młode kobiety z cukrzycą typu 1. W razie konieczności wykonania zabiegu operacyjnego u chorych na cukrzycę typu 2, skutecznie dotąd leczonych pochodnymi sulfonylomocznika, należy je odstawić i zastosować okresowo insulinę. To samo dotyczy pacjentów, u których wystąpiły ostre zakażenia. Gruźlica wikłająca cukrzycę nie jest zasadniczo przeciwwskazaniem do stosowania pochodnych sulfonylomocznika — poza okresami obostrzeń. Szczególny problem stanowi doustne leczenie cukrzycy typu 2 z chwilą wystąpienia późnych powikłań tej choroby. Zmiany naczyniowe w siatkówce (retinopathia) nie stanowią przeciwwskazania do stosowania pochodnych sulfonylomocznika, natomiast leków tych (podobnie jak i pochodnych biguanidu) nie wolno podawać w razie zaawansowanych powikłań ze strony nerek (nephropathia) przebiegających z retencją związków azotowych. Mimo wysuwanych w latach siedemdziesiątych zastrzeżeń obecność zmian w dużych naczyniach (macroangiopathia diabetica) nie wyklucza możliwości doustnej terapii cukrzycy pochodnymi sulfonylomocznika. W razie jednak wystąpienia gwałtownych powikłań naczyniowych (zawał mięśnia sercowego, udar mózgu) wskazane jest przejście na leczenie insuliną. W zgorzeli cukrzycowej stopy należy przejść na leczenie insuliną przynajmniej w okresie postępu martwicy i dołączenia się zakażenia. Dokładne badania wykazały, że choroby wątroby i dróg żółciowych (z wyjątkiem ostrych i podostrych procesów zapalnych) nie stanowią przeciwwskazania do stosowania pochodnych sulfonylomocznika o krótkim okresie działania (tolbutamid, glibenklamid), natomiast zaleca się ostrożność w stosowaniu leków o działaniu przedłużonym (chłorpropamid), ponieważ opisano sporadyczne występowanie wówczas żółtaczki cholestatycznej.

Powiązane posty:
  1. Proinsulina in vivo Najprostszym wytłumaczeniem silniejszego biologicznego działania proinsuliny in vivo aniżeli in vitro jest założenie, że jej część zostaje w organizmie przekształcona do insuliny. Należy...
  2. Leki przeciwnowotworowe Hamowanie biosyntezy i wydzielania insuliny przez te leki jest wynikiem ich ogólnego działania onkostatycznego. Leki alkilujące i antybiotyki, interferując w procesie transkrypcji DNA...
  3. Inhibitory insuliny Jako inhibitory insuliny określa się substancje, które bezpośrednio hamują komórkowe działanie tego hormonu. Należy je odróżniać od antagonistów insuliny, którymi najczęściej są hormony...
  4. Choroba niedokrwienna serca Spośród wszystkich jednostek klinicznych, zaliczanych do choroby dużych naczyń w cukrzycy, choroba niedokrwienna serca występuje najczęściej i jest główną przyczyną zgonów osób z...
  5. Zmiany skórne w cukrzycach wtórnych Do charakterystycznych i mających znaczenie diagnostyczne zmian w skórze dochodzi w hemochromatozie, wyspiaku wydzielającym glukagon (glucagonoma) i w rzadkich postaciach cukrzycy cechującej się...
  6. Opieka nad noworodkiem Noworodek urodzony przez matkę chorą na cukrzycę jest mało odporny i wymaga takiej samej opieki jak wcześniaki, tzn. umieszczenia w inkubatorze o temperaturze...