Jest ciągle jeszcze sprawą otwartą, czy w przedstawionej strukturze organizacyjnej należy tworzyć odrębne oddziały diabetologiczne w szpitalach szczebla uniwersyteckiego lub analogicznego, czy też osoby z cukrzycą należy przyjmować na typowe oddziały i do klinik; w tym ostatnim przypadku chorzy ci powinni być konsultowani przez specjalistę diabetologa. Ponieważ zadaniem szpitala jest hospitalizacja wybranych przypadków cukrzycy w celu ustalenia dokładnego rozpoznania i programu leczenia, połączonego najczęściej z edukacją zdrowotną, oddział specjalistyczny dzięki doświadczeniu zatrudnionego w nim personelu (lekarzy diabetologów oraz odpowiednio przeszkolonych pielęgniarek, dietetyczek i pracowników socjalnych) lepiej spełnia te zadania niż zwykły oddział czy klinika chorób wewnętrznych, chorób dziecięcych, położnictwa i in. Wskazania do hospitalizacji na tych oddziałach stanowią: 1. początkowy okres cukrzycy insulinozależnej (w tym wszystkie przypadki cukrzycy dziecięcej); 2. cukrzyca chwiejna; 3. cukrzyca wtórna lub skojarzona z innymi chorobami (typ 3); 4. chorzy z insulinoopornością, alergią insulinową, nadwrażliwością lub nietolerancją doustnych leków przeciwcukrzycowych; 5. zaawansowane przewlekle powikłania cukrzycy (nefropatia, retinopatia proliferacyjna, zgorzel stopy i in.); 6. ciąża w cukrzycy; 7. inne przemijające choroby wpływające niekorzystnie na metabolizm węglowodanów lub utrudniające leczenie cukrzycy (np. połączone z wymiotami); 8. przygotowanie chorego na cukrzycę do dużego zabiegu operacyjnego. Oddziały diabetologiczne i oddziały (kliniki) wyspecjalizowane w tej problematyce są najczęściej placówkami badawczymi, a także wykonują badania (ekspertyzy) dla potrzeb administracji służby zdrowia (ocena preparatów insuliny, nowych doustnych leków przeciwcukrzycowych, dietetycznych środków żywności, sztucznych środków słodzących i in.). Hospitalizacji wymagają zawsze chorzy z kwasicą ketonową i mleczanową, przypadki śpiączki cukrzycowej i ciężkich stanów niedocukrzenia krwi, jednak pacjentów tych należy jak najszybciej kierować do najbliższego szpitala (p. str. 368). Należy także stwierdzić, że leczenie szpitalne z powodu cukrzycy powinno następować tylko w razie rzeczywistej konieczności. Kierowanie chorego do szpitala jedynie z powodu umiarkowanego niewyrównania metabolicznego jest niecelowe i najczęściej mało skuteczne. Leczenie w szpitalu łączy się z leżeniem w łóżku i nie może w związku z tym uwzględniać wpływu wysiłku. Trudno jest więc często ustalić taki program terapeutyczny, który chory mógłby następnie kontynuować w warunkach życia codziennego’. Często po zakończeniu hospitalizacji niezbędna staje się modyfikacja tego programu w ramach leczenia ambulatoryjnego.

Powiązane posty:
  1. Cykl glukoza — kwasy tłuszczowe Pod pojęciem tego cyklu rozumie się zależność pomiędzy utlenianiem kwasów tłuszczowych a zużytkowaniem glukozy w tkankach, przede wszystkim w mięśniach. W mięśniach szkieletowych...
  2. Insulina Proces wydzielania insuliny przez komórki B podlega prawdopodobnie kontroli przez własny produkt tych komórek na zasadzie sprzężenia zwrotnego. Przemawiają za tym obserwacje poczynione...
  3. Peptyd C we krwi Wydzielany w ilościach ekwimolarnych z insuliną peptyd C przechodzi prawie w całości przez wątrobę do obszaru pozawątrobowego i ulega rozkładowi głównie w nerkach....
  4. Mechanizm działania glukagonu Mechanizm działania glukagonu sprowadza się do jego interakcji ze swoistymi receptorami błon różnych komórek (hepatocyty, komórki B i D wysp trzustkowych, adypocyty, komórki...
  5. Teoria hormonalna Zakłada ona, że przyczyną rozwoju mikroangiopatii cukrzycowej jest nadmierne wytwarzanie hormonów przysadkowych, głównie hormonu wzrostu. U chorych na cukrzycę, zwłaszcza typu 1, stwierdza...
  6. Oznaczanie związków ketonowych w moczu i we krwi W moczu mogą pojawiać się wszystkie 3 rodzaje związków ketonowych, z reguły w następującej kolejności: aceton-kwas acetooctowy, kwas B-hydroksymasłowy, jednak w praktyce laboratoryjnej...