Metoda z zastosowaniem tkanki tłuszczowej

Wykorzystuje się tu wpływ insuliny na katabolizm glukozy w tkance tłuszczowej do CO2, Ten ostatni oznacza się manometrycznie, zaś w razie stosowania glukozy znakowanej 14C w liczniku scyntylacyjnym. Najmniejsze stężenie insuliny, jakie tą metodą można wykryć, wynosi — podobnie jak w metodzie przeponowej — 10 mj. w 1l. Także tutaj występuje „efekt rozcieńczania”. Oznaczona w ten sposób aktywność insulinopodobną surowicy zwiększa się po stymulacji komórek B przez spożycie glukozy, natomiast nie znika po pankreatektomii. Wartości aktywności insulinopodobnej surowicy, oznaczone metodą z zastosowaniem tkanki tłuszczowej, są kilkakrotnie większe aniżeli wartości ILA określone metodą przeponową czy wartości IRI. Jeżeli jednak poddać surowicę działaniu przeciwciał wiążących insulinę, wówczas metodą z użyciem tkanki tłuszczowej można wyróżnić w ILA dwie frakcje: pierwsza, znacznie mniejsza (około 7—10%), jest wiązana przez przeciwciała insulinowe (suppressible insulin-like activity, SILĄ), pozostała nie wiąże się z tymi przeciwciałami i jej wpływ na tkankę tłuszczową nie zostaje przez nie zahamowany (non suppressible insulin-like activity, NSILA). Aktywność pierwszej frakcji odpowiada aktywności insulinopodobnej stwierdzanej metodą przeponową i stężeniom TRI; ta frakcja znika z krwi po usunięciu trzustki.