Zmiany tętnic i tętniczek w cukrzycy

Zmiany tętnic w cukrzycy obejmują miażdżycę (atheromatosis), stwardnienie tętniczek (aiteiiolosclerosis) i, rzadziej, stwardnienie typu Mdnckeberga. Miażdżyca tętnic. Proces aterogenezy przebiega w cukrzycy podobnie jak u osób bez zaburzeń przemiany węglowodanów, przez fazę obrzęku błony wewnętrznej, odkładania się w niej lipidów i substancji szklistej, martwicy, doprowadzając do powstania ognisk kaszowatych i owrzodzeń. W tych miejscach następuje agregacja płytek i tworzą się zakrzepy, które zwężają lub wręcz zamykają światło tętnicy. W późniejszej fazie występuje dystroficzne wapnienie przejawiające się odkładaniem zwapniałych płytek i klamer. Uważa się, że ogniska kaszowate w cukrzycy zawierają większą ilość glikozaminoglikanów. Do cech wyróżniających zmiany miażdżycowe w cukrzycy zalicza się ich wcześniejsze pojawienie się, znacznie większe nasilenie oraz występowanie w tym samym niemal stopniu u kobiet i u mężczyzn. Podkreśla się ponadto, że u chorych na cukrzycę miażdżyca obejmuje równomiernie cały układ dużych i małych tętnic, podczas gdy w miażdżycy powszechnie występującej zmiany mają charakter bardziej seginentarny, są umiejscowione bardziej proksymalnie i ich nasilenie jest największe w miejscach, w których dochodzi do tworzenia się wirów i zwiększonego lokalnego ciśnienia (miejsca rozgałęzień, np. aorty brzusznej, miejsca odejścia i początkowe odcinki odgałęzień). Konsekwencje miażdżycy tętnic w cukrzycy są jednak takie same jak u osób bez tej choroby. W obrazie klinicznym ujawniają się zmiany miażdżycowe tętnic wieńcowych, tętnic mózgu i tętnic kończyn dolnych. Stopień ich zaawansowania w cukrzycy jest jednak większy i na ogół odpowiadają one zmianom miażdżycowym ludzi bez cukrzycy o 10 lat starszych.