W chorobach nerek hiperinsulinemię obserwuje się dopiero w okresie ich niewydolności, i to zwykle po stymulacji komórek B glukozą, glukagonem lub tolbutamidem. Zwiększanie się stężenia insuliny (IRI) następuje na ogół powoli i osiąga wartości wyższe od prawidłowych dopiero w późniejszym okresie tych testów. Przyczyną hiperinsulinemii jest zapewne zwolnienie katabolizmu tego hormonu w chorych nerkach, a ponadto umiarkowana insulinooporność, jaka obok nietolerancji węglowodanów występuje w mocznicy. Skuteczne dializowanie zwiększa wrażliwość tkanek na insulinę, normalizuje insulinemię i poprawia przemianę glukozy.

Powiązane posty:
  1. Kwasy tłuszczowe i związki ketonowe Kwasy tłuszczowe zwiększają wydzielanie insuliny u niektórych gatunków. Efekt ten stwierdzono in vivo u psa, zaś in vitro u szczura. W badaniach przeprowadzonych...
  2. Aktywność insulinopodobna surowicy Stosując metodę biologiczną z użyciem tkanki tłuszczowej, stwierdzono w surowicy dużą frakcję aktywności insulinopodobnej, której nie hamują przeciwciała insulinowe (non suppressible insulin-like activity,...
  3. Wpływ insuliny na przemianę aminokwasów i białek Insulina jest hormonem anabolicznym, zwiększającym syntezę i hamującym rozpad białka. Dotychczas poznano następujące jej wpływy na przemianę aminokwasów i syntezę białek: 1. Insulina...
  4. Zmiany wysp trzustkowych w cukrzycy typu i Zmiany morfologiczne wysp trzustkowych są w cukrzycy typu 1 bardzo widoczne i wykazują charakterystyczną dynamikę. W okresie początkowym występują — głównie u dzieci...
  5. Próby steroidowo-glukozowe Założeniem tej grupy prób jest ujawnienie utajonej nietolerancji glukozy przez podanie glikokortykosteroidu i następcze obciążenie glukozą. Istnieje kilka modyfikacji tego typu badania; różnice...
  6. Problemy leczenia cukrzycy u dzieci Leczenie cukrzycy dziecięcej (podobnie jak i cukrzycy wieku młodzieńczego) cechują odrębności będące wynikiem tego, że ma ono na celu nie tylko doraźne wyrównanie...