Leczenie, rokowania i zapobieganie kardiopatii cukrzycowej

Jest ono ukierunkowane na leczenie choroby naczyniowej mózgu oraz cukrzycy. To ostatnie może nastręczać trudności bezpośrednio po udarze. Z jednej strony najczęściej pogarsza się wówczas znacznie stan metaboliczny chorego, zwiększa się glikemia, może wystąpić ketoza i kwasica ketonowa, co stanowi wskazanie do stosowania insuliny krótko działającej 3 razy dziennie: insuliny krystalicznej kwaśnej, obojętnej lub maxirapid przed śniadaniem i obiadem oraz insuliny semilente przed kolacją; leczenie insuliną jest niezbędne także u tych chorych na cukrzycę, którzy przedtem jej nie otrzymywali, a u których pod -wpływem udaru doszło do niewyrównania cukrzycy. Z drugiej strony częsta w udarze niemożność doustnego przyjmowania pokarmów stwarza konieczność żywienia pozajelitowego. O ile w ciężkich udarach mózgu u chorych na cukrzycę z reguły zachodzi potrzeba insulinoterapii, to w udarach o mniejszym nasileniu oraz w przemijających napadach ischemicznych można kontynuować leczenie dietą i lekami doustnymi z grupy sulfonylomocznika. Przeciwwskazane jest natomiast podawanie tym chorym pochodnych biguanidu ze względu na ryzyko kwasicy mleczanowej (stany hipoksji, często współistniejące zmiany dużych i małych naczyń w nerkach). Leczenie zespołów neurologicznych odpowiada ogólnie przyjętym zasadom. W związku z częstym wskazaniem do stosowania antykoagulantów i antyagregantów w leczeniu zakrzepów tętnic mózgowych należy pamiętać, że zaawansowana retinopatia cukrzycowa stanowi przeciwwskazanie do tego typu terapii. W szczególnej sytuacji należy rozważyć ryzyko związane z podjęciem lub zaniechaniem leczenia przeciwzakrzepowego. Rokowanie. Jest ono w udarach mózgu w cukrzycy niepewne i gorsze niż w przebiegu choroby niedokrwiennej serca. Wniosek taki można wysnuć z dużego udziału udarów w przyczynach zgonów w porównaniu z częstością ich występowania w populacji chorych na cukrzycę. Gorzej też przebiega rehabilitacja zdrowotna po przebyciu udaru, który najczęściej staje się przyczyną trwałego kalectwa. Zapobieganie. Opiera się ono na tych samych zasadach, które przedstawiono na str. 401. Ponadto należy położyć szczególny nacisk na niedopuszczanie do stanów niedocukrzenia krwi, które mogą przyspieszyć zarówno wystąpienie przemijających napadów ischemicznych, jak i powstanie zakrzepu tętniczego (udaru).