Problemy leczenia cukrzycy u dzieci

Leczenie cukrzycy dziecięcej (podobnie jak i cukrzycy wieku młodzieńczego) cechują odrębności będące wynikiem tego, że ma ono na celu nie tylko doraźne wyrównanie istniejących zaburzeń metabolicznych, ale także zapewnienie prawidłowego rozwoju somatycznego i psychicznego. W dalszej perspektywie powinno ono maksymalnie zmniejszać możliwość wystąpienia powikłań cukrzycy. Leczenie to jest trudniejsze niż u ludzi dorosłych z powodu wspomnianej już dużej dynamiki procesów metabolicznych w tym okresie życia, zmian hormonalnych szczególnie wyraźnych w czasie przyspieszonego wzrostu i dojrzewania, chwiejności przebiegu cukrzycy, częstych zakażeń, a także niełatwych problemów psychologicznych, jakie ta choroba narzuca zarówno w dzieciństwie, jak i później w wieku młodzieńczym. Leczenie dietetyczne: Wartość energetyczną pożywienia dzieci chorych na cukrzycę ustala się wg odpowiednich tabel. W przybliżeniu przyjmuje się, że dla dziecka jednorocznego wynosi ona 4200—4600 kJ (ok. 1000—1100 kcal), później zaś do 8 lat dodaje się po 420 kJ (ok. 100 kcal), a powyżej tego wieku po 820 kJ (ok. 200 kcal) na każdy rok życia. W normalnych warunkach maksymalna wartość energetyczna diety chłopców nie powinna przekraczać 12 500 kJ (około 3000 kcal), zaś diety dziewcząt — 11 000 kJ (około 2600 kcal). Co się tyczy składu diety, to zalecenia są mniej rygorystyczne aniżeli w leczeniu ludzi dorosłych: węglowodany powinny stanowić 50—55%, białko 20%, tłuszcze 25— —30°/o wartości energetycznej diety. Dzieciom zezwala się na spożycie cukru (lub innych słodyczy zawierających cukier) w ilości nie przekraczającej 30 g dziennie (6 „słodkich” łyżeczek). W ich żywieniu szerokie zastosowanie znajdują (zwłaszcza za granicą) namiastki cukru (fruktoza, sorbitol, ksylitol), wykorzystywane do produkcji różnych ciastek, czekolad i cukierków przeznaczonych dla chorych na cukrzycę. Te substancje mają wartość energetyczną glukozy i w razie braku lub niedoboru insuliny są wykorzystywane w procesie glulaoneogenezy i powodują zwiększenie się glikemii. Można je zalecać dzieciom chorym na cukrzycę tylko wówczas, gdy ta jest u tiich dobrze wyrównana, i zawsze w ilości ograniczonej (fruktozy do 40 g dziennie, sorbitolu i ksylitolu 20—40 g dziennie), którą należy wliczać do bilansu energetycznego dziecka (p. str. 306). O ile dopuszczalny jest pewien liberalizm w składzie diety, o tyle bardzo rygorystycznie należy przestrzegać równomiernego rozłożenia dziennej racji pokarmowej (przede wszystkim produktów zawierających dużą ilość węglowodanów) na 5—6 posiłków w sposób przedstawiony na str. 308. U dziecka należy wyrobić nawyk, że nie powinno jeść więcej niż to wynika z przepisanej diety, ale też nie wolno mu pominąć żadnego posiłku.