Leczenie i profilaktyka powikłań

Powikłania, które występują w śpiączce cukrzycowej, dzieli się na te, które są następstwem choroby, oraz na te, które są wynikiem niewłaściwej terapii. Wymioty, poza tym, że powodują utratę wody i elektrolitów, mogą być przyczyną zachłyśnięcia się i uduszenia; dlatego u pacjentów nieprzytomnych należy stosować stałe odsysanie zawartości żołądka. Należy także pamiętać, aby chorym przytomnym nie podawać większej ilości płynu doustnie; wskutek występującej wówczas atonii żołądka płyn ten zalega w nim i nasila wymioty. W razie utrzymującej się retencji moczu należy wprowadzić do pęcherza cewnik na okres leczenia. Oznaczanie cukru i związków ketonowych w zbieranych kolejno próbkach moczu dostarcza dodatkowych informacji o skuteczności dotychczasowego postępowania, aczkolwiek nie stanowi alternatywy wobec oznaczania glikemii. U chorych nieprzytomnych łatwo tworzą się odleżyny i należy im zapobiegać za pomocą odpowiedniej pielęgnacji. W razie zapaści stosuje się leczenie typowe dla tego stanu: dekstran, osocze, krew, leki kurczące naczynia (bardziej wskazana jest dobutamina niż działająca silnie Upolitycznię noradrenalina). Ostatnio doniesiono o występowaniu w ciężkiej kwasicy ketonowej zespołu zaburzeń oddychania (adult respiratory distress syndrorae, ARDS), charakteryzującego się nagłą dusznością, głęboką hipoksemią, zmniejszeniem podatności (compliance) płuc i pojawieniem się rozległych nacieków w uprzednio prawidłowych (co zostało potwierdzone badaniem radiologicznym) płucach. Zespół ten występuje głównie u pacjentów młodszych i daje dużą śmiertelność (80%). Dotąd nie ustalono, czy jest on następstwem kwasicy ketonowej, czy też powikłaniem terapii. Wystąpienie tego zespołu wymaga odpowiednio ukierunkowanego leczenia, obejmującego podanie tlenu, utrzymanie drożności oskrzeli (błony szkliste), stosowanie oddechu wspomaganego lub sztucznego. Najważniejszym powikłaniem terapii jest wystąpienie obrzęku mózgu. Zapobiega mu powolne zmniejszanie glikemii i ostrożne stosowanie leków alkalizujących. Podanie potasu we, właściwej porze i ilości zapobiega niebezpiecznej hipekaliemii. Pojawiającej się czasem hipernatremii i hiperchloremii (kwasicy hiperchloremicznej) unika się, dokładnie obliczając ilość podawanego chlorku L sodowego i — w razie potrzeby — podając w późniejszym okresie leczenia półiizjologiczny (0,45%) roztwór tej soli. Równolegle prowadzi się leczenie chorób, które doprowadziły do wystąpienia śpiączki ketonowej, oraz chorób towarzyszących. Stwierdzenie zakażenia, lub nawet jego podejrzenie, a także konieczność założenia cewnika do pęcherza moczowego stanowią wskazanie do podania antybiotyków. W przypadku zawału mięśnia sercowego zachodzi konieczność stosowania leków poprawiających przepływ wieńcowy oraz —• o ile nie ma przeciwwskazań — heparyny.